Эжемдин тагдырын көрүп, кыргыз жигитине тийгим келбей калды
Башында баары жакшы болчу. Ата-энем бизди татыктуу жашоодо чоңойтушту. Эки эжем турмушка чыгып, куда-сөөк күтүштү. Мен ал кезде 5-класста, иним мектеп босогосун жаңы аттаган. Үйүбүз дайыма шаңга толуп турчу.
Барган сайын атамдын ичкилиги көбөйө баштады. Апам экөө күндө урушуп, үйдө тынчтык азайды. Кичинекей кезимде алардын чатагын басыш үчүн атам менен сүйлөшкөндү үйрөнгөм. Мектепти бүтүп, шаарга окууга кетерде “ичкиликти таштаңыз, ден соолугуңузга караңыз” деп сурандым. Атам башын ийкеп, чекемден өөп узатты. Анын сөзүнө ишенгем.
Бир күнү апам телефонго жооп бербей койду. Эртең менен эжем ыйлап чалып, “атам апамды сабап, ооруканага түшүрдү” деди. Дароо айылга жөнөдүм. Атам күнөөлүү экенин мойнуна алып, бизден кечирим сурады. Бирок убакыт өтүп, баягы эле адаты кайталанды. Апам мага сыр билдирбей, “баары жакшы” деп жүрүптүр.
Эжемдин тагдыры да атамдын айынан талкаланды. Аны “алкаштын кызы” деп кемсинтишкенде, күйөөсү менен ажырашып кетти. Бул окуядан кийин гана атамдын чындап аракеч болуп калганын мойнума алдым.
Жайында үйгө барсам, атам биздин бар-жогубузга кайыл, эртең менен кетип, түндө мас болуп келчү. Аны менен сүйлөшүүгө аракет кылдык, бирок бизди уккан да, көңүл бурган да жок. Качан гана ага “арагыңды, же бизди танда” десем, кайнак суу куюлган чайнекти алып, мага ыргытты. Кокустан эжеме тийип, анын саны катуу күйүп калды. Ошондо атамдан такыр көңүлүм калды.
Акыры окуудан да чыгып калдым. Анткени айылга каттаган сайын сабактан кала бердим. Азыр жарыбаган айлыкка иштеп, апам менен иниме азык-түлүк жөнөтөм. Атам баягы кейпинде жүрөт...
Нурия
"Азия Ньюс" гезити
